Swietłana poproszona podczas zajęć, żeby poćwiczyć pivoty solo przy lustrze.
Po 2 minutach patrzy na zegarek.
– „Ale ćwiczysz…”
– „No ileż można tak ćwiczyć?”
Nie trzyma równowagi w tańcu, zła sylwetka, ale ćwiczyć solo „nie musi”. Na każdą sugestię, co może zmienić w tańcu reaguje, jakby ktoś psuł jej zabawę i był intruzem.
Esmeralda na 3 lekcji w życiu pyta „jak machać nóżką”. Gdy są dedykowane warsztaty na ten temat, nie jest zainteresowana udziałem.
Iwan miał pełne usta frazesów, że jak coś robić to porządnie, po czym po paru miesiącach stwierdza, że lekcje nie są potrzebne, bo ćwiczy w domu i w zasadzie jego poziom jest lepszy niż innych.
Nazywam ten etap początkująco-średnim.
Osoba początkująca na początku daje duży kredyt zaufania, czuje się niepewna, chętnie chłonie wszystkie informacje. Po jakimś czasie przychodzi ryzyko „nie przejścia do następnej klasy”. Zamiast powoli zmieniać swój poziom, rozwijać się, wchodzi w swoją ślepą uliczkę. Nie jest początkującym, bo już stoi na nogach i nie wywraca się tak często, ale nie przechodzi do poziomu średniego, który jest związany z komunikacją w parze. Figury od Mistrza Świata potrafią nazwać pierdołami i najlepiej wiedzą, jak powinny wyglądać zajęcia i tańczenie tanga. Nauczyciel jest już im niepotrzebny. Pełni rolę woźnego udostępniającego salę. Para zakończyła swój rozwój. W swojej pysze i wyobrażeniach nie jest w stanie ruszyć, zawrócić ze ślepej uliczki, bo najpierw trzeba by się wycofać ze swoich błędnych wyobrażeń i przyznać do błędu.
Technika ich nudzi. Najważniejsze są figury. Nie mają poczucia, że figury bez techniki wyglądają tak, że nie wyglądają w ogóle. W ich zamyśle figury powinny być pokazane na poziomie kroków bez omawiania mechaniki ciała. Nudzi ich to, oni chcą „tańczyć”.
Pycha jest przeszkodą w rozwoju. Problem nie taneczny, a podejścia, mentalności, psychiki, charakteru, osobowości.
Sasza regularnie bierze lekcje co tydzień. Wkurza się, czasem mu nie wychodzi, jest wytrwały. Słucha. Przetwarza. Analizuje. Tańczy coraz lepiej. Silnikiem jego rozwoju pokora.
Anatolij tańczy od roku.
Pisze do mnie:
400 h godzin w 3 miesiące + prywatne lekcje co tydzień. Jak zobaczyłem prowadzących po 1,5 roku którzy nie są w stanie iść na milongę, to sobie podzieliłem ile muszę zrobić zajęć żeby po 3 miesiącach tańczyć – i to zrobiłem.
Dużo przede mną – ale już mam niesamowitą przyjemność na milongach – już pracuję na emocjach a nie na walce z własnym ciałem.
Gdy patrzę na niego wierzyć się nie chce, że tańczy dopiero rok.
Jego silnikiem i paliwem – pokora.